kar beyaz yüzler atlası...

tertemizdi göğün adımlarımıza serdiği şu beyaz kilim,
hışırtısı tatlı bu nakıştan nevresim...
söylesene,üşüdü mü yüreğin ?

tertemizdi göğün adımlarımıza serdiği şu beyaz kilim,
ateşi mor,göğsü serin sevgili...
düşlesene,acıdı mı sevmelerin ?

tertemizdi göğün adımlarımıza serdiği şu beyaz kilim,
üşüdü sonra ellerin,
nefeslerimden yaktım sana içimin sobasını o an...
yünden eldivenler eğirdim titreyen gözlerine...

tertemizdi göğün adımlarımıza serdiği şu beyaz kilim,
mevsim dündü,soğuğu ölümdü...
buzdandı avuçlarını bize açan mermer sokaklar sanki,
düşünsene,terledi mi avuçların ?

tertemizdi göğün adımlarımıza serdiği şu beyaz kilim,
gözyaşları kardandı etrafımızdaki güzel heykellerin,
ve yüzüme düşen hançerdi gülüşlerin...
üflesene,söndü mü mum kokan alevlerin ?

tertemizdi göğün adımlarımıza serdiği şu beyaz kilim,
kaçıyordu sıcağımızdan ateş alan kar tavşanı...
çaydan yudumlarda ısınıyordu,
dudağına sıcak için el açan tüm o cesaretsiz kelimeler...
gözlerini kapatsana,hatırladın mı ?

tertemizdi göğün adımlarımıza serdiği şu beyaz kilim,
uzattığında tutamadığım o ipekten elin,
kırık kalbinin düştüğü o şubat gözlerin,
şimşek şimşek gürlemesi gereken zamanda
çivilenip susan o hain dilim...

tertemizdi göğün adımlarımıza serdiği şu beyaz kilim,
ve heryere kar düştüğünde,düşümü dilimden lütfen silin...

*17.19 üşüyen alevlerin ısıttığı şu beton evler...