ılıktı göğüs kafesin;
ve kalbin,durmaksızın kendini kafesine vuran
pır pır çırpınan bir özgürlüğün nefesiydi yükselip alçalan göğsünde...
durmakSIZI'n kanıyordun...
durmaksızın kanıyordu uçmaya çalışan tüm çabaların,
elini içine sokmaya hep korktuğun saklı iç cebinde...
* ve gün gelecek;
pişman uçuşlarda ansızın çarpacak bir çakıl misali hatıraların köşeli ucu yüreklerimize.
tenimizde soğuk kanayışlar alevlenecek,can yakan tutuşmalar uyanacak;
ama biz söndürmek istemeyeceğiz hiçbir sızıyı üzerimizden...
gün,ne zaman günaydın dedi ki bize ?
bir çay bardağı keder oturdu içimize...
zaman,11.42 öğleni
bEN.. .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder