türkünün adı aŞk kaldı...

MIZRABIN YAĞMURU...

güneş göz kırptı diye dalda bir elma yaprağına,
ağladı gök ahh çekip toprağına...
yas giydi tenine bulut bulut birde kararan bakışlarıyla.
bir şimşeğin ışığıyla aydınlandı sonra kırgın yüzü,
döküldü akşam geceden yağıp günü...
kimse ağlama demedi...
konuşmadı hiçkimse,hiç bir yer.
açmadı yaprağını yada gölgesini ıslanmasın diye,
hiçbir ağaçtan şemsiye.
ama yinede
kimse ağlama demedi.

kurt kuzuyu kıskandı sebepsizce...
sebebi neydi sizce ?


mızrabın yağmurunda ıslandı tahtadan bir kalem,
yüreği kömürden kurşun düşler...
ve yorulmuş solmuş maviden düşler.
sonra mızrabın yağmuru ıslandı birden,
mızrap yağmurunda ıslandı sevenince...

türkünün adı aŞk kaldı...


*çıplak ayaklarımda şiirler üşüdü adımlarımı.yalınayak ağlamalarımı sildi kolumda eski kazağım.şiirler birikti kağıttan çukurlarımda...sağanAK hayaller tünemişti parmaklarımın dallarına.toprak,suyunu içerken yılan bile dokunmadı yanaklarına.

çıplak ayaklarımda şiirler üşüdü adımlarımı.türküler kazıdım tırnaklarıma.on mızrap yolu bu kağıtta yürüdüğüm.ve çamurdan sürüyorum mısraları yüzüne...kuruyor yüzündeki gülüşünde tüm sözler,ve sen şiir döküldükçe güzelleşiyorsun...

çamur banyosu telaşlar parkı...


vakit,benden kaçan 23.38