bir damlası hep ayrılıp gidiyor diğer ikisinden kaçar gibi üstelik...
geride kalanları çok mu düşünüyor yoksa hiç mi bilmiyor yüreği...
bir kağıt üstüne akıyor sorumsuz bir tavıra saklanıp sadece oysaki...
tenimde iğnelerin dikiş azabı...
acılarım çuvaldız vasiyeti...
ve mutlaka kanıyor tende yürek her seferinde,
hemde dur duraksız...
yarama kağıttan işlemeli mendiller kapatıyorum sonra,
hani şu zamanenin kullan at tavırlılarından...
mendillerin bile değeri yok artık bu zamanda...
ah ah nerede o eski bir ömür saklanan unutulmaz mendil anlar ,
mendil zamanlar diyarında...
bir ömür konuşan iki kelimelik kumaştan mektuplar,
ve sayfaların kenarında işlenen o süsler ve tüm masum suçlar...
neyse durmak yok,yola devam...
yarama kağıttan işlemeli mendiller kapatıyorum sonra,
hani şu,bu zamanın kullan at tavırlılarından..
her acı başka bir şekilde kanıyor gördümki...
şekil şekil ağlıyor tende sıcak,yürekte sarp zamanlar...
sanki mektup mektup satırlanıyor tüm içinden geçenler...
ve her anlamsız şeklin,sende bir anlamı oluyor
belkide olmasada,bir anlamı doğuyor o anda...
o an'a ait bir fAL DOĞUYOR sonra sanki...
bilmemki,aptalca bir hayalgücü belki...
ama aşk bile çıkıyor bir damla acıdan inanki...
kuruyan kan değil,
onu yakıp kurutan nefeslerin sen bunu bil...
tenime saplanan iğneler sokağından yazıyorum sana...
gereksiz bilgi : kan,normal şartlar altında oksijen (o)2 ile karşılaşmadan pıhtılaşmaz.bu yüzden,vücuttan dışarıya sızan kan oksijen ile karşılaştığında,K vitamini sayesinde etkileşime geçip pıhtılaşır...ve aldığınız her nefeste içimize dolan oksijen yakıcı bir gazdır.biz bu yakıcı özelliği sayesinde yaşamımıza devam edebiliyoruz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder