on yıl geçti devrildi işte...

on yıl geçti devrildi işte...
değişen birşey yok hala içte...
geçecek elbet demiştin,zaman silecek herşeyi...
yaralar kabuk tutacak,acılar yavaş yavaş teni terkedecek demiştin.

on yıl geçti devrildi işte...
koca çınarların gölgesindeki yürümeler büyüdüler...
yara kabukları kurudular düştüler çoktan sevgili...
unutulacak herşey demiştin,
silinecek yollardaki tüm izler,düştükçe yerlere yağmurlar...

on yıl geçti devrildi işte...
çok yağmurlar düştü aklıma,bu şehrin yollarına sevgili...
çok mevsim değişti ardı sıra karışıp birbirine...
çok üşüdü köşedeki göbekli köpek kentin pervasızlığında...
çok şey değişti sevgili elbet...çok şey...

on yıl geçti devrildi işte...
zaman kocaman bir kaya iken gözlerimizde,un ufak olup
toz be köz dağıldı önümüzde yıkılmayacak kumdan kalelerimizle...
neyse demeye dil varmıyor üzgünüm;
ama sevgili,neyse...

on yıl geçti devrildi işte...
herşey değişti bu şehirde,bu semtte,bu yolda,bu köşede belkide...
ben yine aynı ben kaldım sevgili,
aynı kokuyu avuçlarımda,aynı bakışları gözlerimde,
aynı sözleri kulaklarımda,aynı hayali dizlerimde,
aynı duayı boynumda,aynı satırları hep ceplerimde sakladım sevgili...
sen hala aynı sen içimde...

on yıl geçti devrildi işte...
döküldü saplanıp kaldığın bir daha denizine açılmadığın
limanın penceresinde tüm renkler,sırçalar çoktan...
yürümelerden emekli bir bebektin oysa sen,
daha ilk adımları önünden çalınan heyecanlarında...

* bugün anladım kopan her takvim yaprağının arkasına yazdığımı günlerimi...
günlüğüm sararan solan kağıt yapraklarmış meğer...
bugün anladım...
yara'm hala aynı temiz kanı döküyor açık penceresinden...
bir cereyan bu tenimizde esip kavrulan...
aktıkça sıcacık,hayalde olsa bizi sana taşıyan...


uzun bir aradan sonra döktüm kanımı yine tene...
hep bulduk sandık yalan şarkılarda kendimizi,
o şarkılar ki bilmez kimi nasıl sevdiğimizi...


zaman ki an ; 21.58 akşamın bilmem kaçıncı dakikası...