ağaçlar ve insanlar...

yağmurlu serin bir eylül akşamı franz kafka ile oturduk bir otobüs durağının sessizliğinde...iftar sessizliğine ve yalnızlığına bürünmüştü tüm sokaklar tüm caddeler tüm şehir...terkedilmişti şehir ,terkedilmişti otobüs durağı ve terkedilmişti akşam...fazla konuşmayı sevmeyen bir adamdı belli oluyordu kolayca suskunluğundan ...yaşlanmıştı bakışları yorgundu gözleri...suskunluğuna izin vermek istedim nedense ; sessizliğin koynuna uzanıp öylece kalmasına izin verdim.dokunmadım karıncanın yuvasına yani...

sonra dediki : çünkü bizler,karda ağaç gövdeleri gibiyiz.görünürde hemen toprak üzerinde bulunur gövdeler ve ufak bir yüklenişte onları yerlerinden söküp atmamak için ortada bir neden yok sanılır.ama hayır ! olacak şey değildir bu ; çünkü gövdeler yere sımsıkı yapışmıştır .ama bu da yalnız görünürde böyledir.

anlamamıştım...bu adam bir botanikçi mi yoksa bir sosyolog muydu anlamamıştım...gerçekten sımsıkı bağlı mıydık yere ...toprağa...inancımıza...saygımıza...onurumuza...gururumuza...gerçeklerimize...yalanlarımıza...

sevdiğimize...

sadece düşündüm...hiç sesimi çıkarmadım...ses etmedim...bembeyaz bir örtüydü sanki cadde ve bu sessizlik...üzerindeki siyah bir leke olmak istemedim ...suskun kaldım...sadece sessiz kaldım kalabildim...

ve otobüs geldi işte...geldiği halde binmeden beklediğim onlarca otobüsten sonra açılan kapıya yönelip merdivene adım attım...

en arkaya oturdum ...otobüslerde herzaman en arkaya otururum,arkamda hiçbirşey bırakmak istemediğimden...ve durak benden uzaklaştı , ben duraktan ...