soguk kış günlerimde, kara kuru yalnızlıklar bahçemde düşlerim boynuma atkıdır...saklanırım ardına düşlerimin...saklambaç kaçışlarım hep atkımın ardınadır benim...ne zaman üşüse gözlerim titrese bakışlarım ,sararım boynuma daha bi sıkı atkımı ...çekilirim bir kaplumbaganın kabuguna çekilişi gibi atkımın yüzümü saran kolları arkasına...hayallerimin yünden sıcacık kollarını sararım boynuma ve yüzüme,sanki atkım bana sarılıyormuş gibi...sımsıkı sarılan düşler bahçesinde huzurla kapanır gözlerim...
ne zaman atkımla yüzüm sarılsa birbirine birbirini uzun süredir görmemiş özlemiş iki aşık gibi ; avuçlarda bir sıcaklık , gözlerde sulu bir hıçkırık ,sözlerde titrek cümleler kalbinde eriyen üşümüş bir huzur karşılar beni...
böyle zamanlarda utanırım biraz...ve bu utanmışlıgın sessizligini örterim yüzüme...yüzümden kaçar düşlerime saklanırım...
ne zaman tüm konuşmalardan kaçmak istese insan , konuşmalar takip eder arkasından onu...böyle zamanlarda bir atkı sar yüzüme sen, kapansın tüm sözlerin açık kapısı agzım,bu sıcacık örtü ile olur mu...beni atkımdan okşa atkımın ardından sev ...
ve herşeyi bir tarafa bırakıp , usul bir sıcaklık ile uzanırım yürüdügüm karlı yol kenarlarına böyle soguk zamanlarımda...tuz bulamadıgı için her adımı gözyaşı ile açılmış adımlar demlerim yüregimin köy ocagından , beynimin süslü ocagını kapatıp...geride herşeyi bırakıp ,yüregimin ocagından sana tütüp uzanan alevlerin hayalin ile öpüştügü saatler harlarım üfleye üfleye tüm ateşlere...
sürgünüm senden...
sürgünüm ellerinden...
sözlerinin sıcaklıgından...
müebbet bir sensizlige zincirlediler beni derim sokak lambasının dost ışıgına...
şu an bir ölümü üzerime giymeyi , ölmeyi ve bir sonra ki alacagım nefesten mahrum kalmayı o kadar isterdim ki...
vasiyetim sen...
vaziyetim ben...
atkılar ardına saklanan ve orada onu kimsenin bulamayacagına inanan bir saklambaç çocugu büyütüyorum içimde...penceresi gözlerim , radyosu sözlerim bir ev veriyorum ona...umarım seversin evini çocuk...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder