kıRıK kale'm...topAL at...

kıRıK kale'm...ve topAL at...
ve savaştan sobelendiği için çıkan,
yer yer çatlamış kırmızı toprak misali satranç tahtası düşüm.
kaç nokta lazım gelir bilmem hiç,
üç beş atarım cümlenin sonuna baştan savma tavırlarla ama
asla başımdan savamayarak ve sayamayarak...
kaç nokta bir mızrak eder hesaplayamam hiç,
rotası kuruyan kalbime kurulu,
kağıt gemiden ateşlenen tüm topları güm güm atan yüreğimin...

kıRıK kale'm...ve topAL at...
ve savaştan yeni çıkan,
yer yer çatlamış toprak misali satranç tahtası hüzünbaz yüzüm.
kim ''L'' gider bilmem hiç,
yada L NEDEN gider buralardan...
arasam da bulamam...ama yinede aramam...
saldırmam öyle sık sık,
seferlerim hasret duyar birbirine benim,
biri diğerini özler uzun zaman...
kazanabileceğimi bildiğim nice zaferden dönüp sırtımı susmalara,
k(AY)b ETMEYİ seçerim ben...
tüm ben'leri terkederim tenimden...

kıRıK kale'm...topAL at...
ve savaştan çıkan yer yer çatlamış toprak misali satranç tahtası
ellerimden kayıp düşen zaman...
ben piyonları saklarım ardıma önce,
ve tembihlerim kılıçlarıma,
kadınlar,çocuklar ve piyonlar'A ölüm HARAM...

kaç kıyısı var bu tahtanın böyle,
her köşesinde şanlı bir KALe salınır,
umarsız bakışlarında korkusu sinsice dolanan böyle...
hangi hisar meydan okur şAH'ıma haydi korkma söyle...

oyun yazan küçük kızlar bahçesinden geçiyordum öyle,
saklankaçı yazmış birisi,
kÖREBE'yi diğeri...
çelikten çomağı sokmuş beriki kağıdına,
akşam ebesini çizmiş öteki titreyen sabahına...
kadınlar kahvesinde,hangi adamı kokar yaprağından bardağına döktüğün çay ey kadın haydi durma bana dudağından usulca söyleyerek üfle...
soğusun yudumlar her içişinde...
saçların,ah'larının rüzgarı ile yüzünden her geçişinde...

zamAN ; 22.48

yAZAN,YAZMALARA azan ,
yazılanlara azalan , ben...

lider bakışlı tüm sıcacık koyun yünü düşlere...
tireyen eller ile...
korkuyla elele...