bardak dolu taşarcasına,
cam çatlak ve biraz sonra kırılacak korkusunu yakıyo bakan gözlere...
ama bir damla bile dökemez ya bazen bulut dolsada taşsa da...
işte öyle kırık bir kalemle oturmuş gibi kalbim sanki kağıt başına...
iki kömür tanesine bakıp yazılır mı ki diyorum,
yalandan yüreğimle konuşup...
ama yazamıyorum hiçbirşey...
kendimi kıramıyorum suyumu yağmak için,
ve çatlaklarımdan çatıyorum kaşımı sürgün sessizliğime,
sırf kimse görmüyor diye...
üstelik ben bile...
öyle işte...
*çatlak bardaktan ışıldayan oda duvarları,
günlük olmuş kardan adama.
ve masal uyumuş...
22.43
göğü yürürcesine ağlıyorum seni;
silmiyorum yaşlarımı,
yüzümün çizgilerine serip kurutuyorum seni...
yüzüm tuzlu sızılar bahçesi...
vakit,aydan zamanlar gökte yine...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder