SiGaRa'mın dumanına üfleyen kumdu yüreği...
ve çölümün battaniyesi üşüten teninden esen imanı...
yine düşüne kurulan saatler...
düşü sen masallarımın kentiydi oysa is odası gökte tan...
ve yinede hep pişmandı istanbul...
üç beş tütün yaprağı,iki üç ottu oysa yanan,
adını AŞK koydukları bir kanser korkusuydu naylon paketteki zaman...
SiGaRa'mın dumanına üfleyen şiirdi bana esen teni...
adı korku,tadı bitmiş filtrede yanan dudaklarındı oysa,
kitaplarımda hep sevda diye yazan...
ıslak dalların kurumasını bekleyen sabır'a düştü ,
soba üstü yüzünde harlanan gülüşü...
ölü doğan bebeğin sessizliğini yıkadı ana yüreği gözlerinde...
meğer nede büyürmüş acılar yüreğin içinde,
yüreği gebe sevdalar köyünde...
kültablası yüzünde kül tablosuydu sanki hüznü...
içinde bir dudağın harladığı dalında batırdı güneşi izmarit diye...
kül kül ağladı eskiler...
ve son dal sessiz sessiz uğurladı akşamı teninde...
* gözlerinde ebrulanan gemimde yaktım seni içime daha çok çekebilmek için belkide...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder