Döşüm munzur.
Vur ki yaşam dolsun yeniden içime.
Bu nasıl bir acıdır tanrım.
Ruhum devrik bir cümle.
Tabiatım köz bir ocak,köy evi ve mevsimi şubat.
Tüfengim nakışlı bağlamam,
Asılı evi yürek duvarıma.
Sapına işlenmiş al örgüden düşün.
Döşüm munzur.
Vur ki yaşam dolsun yeniden içime.
Bu nasıl bir acıdır tanrım.
Eli tunç ışıldayan keskinliğinde tüm yiğitlerin.
Kalbim yaş almış bir köy bülbülü,
Okuyor kendi türküsünü,vura vura kendini göğsümün kafesine.
Döşüm munzur.
Vur ki yaşam dolsun yeniden içime.
Bu nasıl bir acıdır tanrım.
Tabiatım buzdan bir diyar,
soğuk bir kabir koynundan yer çalıp gecede kazdığım.
Ruhum ki;
Sevişerek şiir yazdığım,
Sevişemeden öldüğüm,
o kerpiç, dokunsan şu güzel parmak uçlarından beyaz konya şekeri duvarlı,ışığı mumdan evim.
Döşüm munzur.
Vur ki yaşam dolsun yeniden içime.
Bu nasıl bir acıdır tanrım.
Ölsem bu kadar acımazdı...
09.48 yorgun şimdi tüm savaşlarım.avuçlarım nasır duvarlı,sıcak ekmek kokan sabahında bir köy evi...dönsen,çıksan gelsen keşke geri...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder