akşam zamanı...

yazmadım ama buradaydım...

20.04

oysa mevsim ne kadar da kıştı bugün...

ve kavruldu dilinin ardına saklanan tüm utangaç çocuklar,
pabuçları yırtık sessiz atılan bu adımlar...
lav oldu sözlerin,tutuştu kızıl kıyamet o güzel dudakların,
sözler sararıp düştüler gözlerinden,
ve kıvılcımlar gibi çıtırdadı gözden harlanan bütün yaşların...


oysa mevsim ne kadar da kıştı bugün...
ya baharı arayan o kelebekte nereden çıkmıştı peki... ?


umutlar,tenime çakılan paslı çivilerdi sanki pencereye vururken tek günlük yaşamlar;
ve ben tenini zincirle döven öfkesiydim bu savaşın...


* buzdan bir cehennemi giymiş gibi tenine şehir bugün,çekememiş sırtında kalan yırtık düşlerini.
tenim tenimi dağlayan ateşi yüreğimin oysa;kanımda bir cehennem sıcağı sanki sevda...
yanıyor düşlediklerim,dinlediklerim,demlediklerim sıra sıra...
ne zaman dudaklarım açılsa karanlığa bir an sızılarla;
yere bir şiir düşüyor dumanları ile yana yana...

oysa bu çocuk üşüyor sevgili...


21.58