Elbet bir duyan vardı,olacaktı.
Bunu hep biliyordun...
Yada ıslak gözlerle ekmek kırıntılarını
Parmak uçlarından topluyordun...
Dudakların,kelimelerinin gırgırıydı belkide.
Ademoğlunun düşürdüklerini,
Cebinde kağıtlarına topluyordun...
Fakat,
Elbet bir duyan vardı,olacaktı.
Bunu hep biliyordun...
Oysa olduğunuz yerde sayabilmek için,
Biz savaşıyorduk...
Üstelik bu savaşın adını mutluluk sayıyorduk.
Ve ruhunuz duyup titremesin diye,
Biz ruhunuz bile duymadan ağlıyorduk.
Zaman; 17.08
