kime dünsem,yarınlar hep öldüler...

kime dünsem,yarınlar hep öldüler...
kimin ardına sürgün bıraktıysam kendimi,
ardı sıra eskittim yollardan adımlarımı...
yolumu yosun,avucumu pas tuttu yalnız kalınamayan tek başınalıklarda...
kime dünsem,yarınlar hep öldüler...
yağmurundan yıkanan yanaklarında gözyaşlarımı güldüler...
ve cesetsiz bir tabut gibi bir eksiklikti büyüttüğüm içimde,
adı yalnızlık değildi tek başınalığımın...
şimdi,mezarsız bir beden gibi ölümleri keşkeliyorum dilimdeki dualarda...
keşke ölsem...
keşke ölümsem,araf'tan yanağına yağmurlarında düşüyorum...

kime dünsem,yarınlar hep öldüler...
bugünler uğurladı mezarı başında geleceği...
yarını sustular...
sevişmeleri soyunup,sevmeleri kustular...
çırılçıplak bir beden giydiler tenlerinin üzerine...
harflerinden düşüp,zifiri sustular...
konuşmadan öpüştüler,öpüşmenin işteş bir tutuşma olduğunu unutup...


kime dünsem,yarınlar hep öldüler...
küllerimi küllerinin içine gömdüler...
bizi hiç göremediler...

kor kütük sarılmalar durağında,gelmeyecek otobüsün şafağında beklerken yazdım seni...