1 Şubat 2012 Çarşamba

ve masal uyumuş...


bardak dolu taşarcasına,
cam çatlak ve biraz sonra kırılacak korkusunu yakıyo bakan gözlere...
ama bir damla bile dökemezya bazen bulut dolsada taşsada...
işte öyle kırık bir kalemle oturmuş gibi kalbim sanki kağıt başına...
iki kömür tanesine bakıp yazılır mı ki diyorum,
yalandan yüreğimle konuşup...
ama yazamıyorum hiçbirşey...
kendimi kıramıyorum suyumu yağmak için,
ve çatlaklarımdan çatıyorum kaşımı sürgün sessizliğime,
sırf kimse görmüyor diye...
üstelik ben bile...
öyle işte...


*çatlak bardaktan ışıldayan oda duvarları,
günlük olmuş kardan adama.
ve masal uyumuş...

22.43

göğü yürürcesine ağlıyorum seni;
silmiyorum yaşlarımı,
yüzümün çizgilerine serip kurutuyorum seni...
yüzüm tuzlu sızılar bahçesi...

vakit,aydan zamanlar gökte yine...

Hiç yorum yok: