tezdi zamanın sıcacık kanayan yüzü yüzünde,
ve gülüşün üşüyordu suskunluğundan sökük sokakların cebinde...
terkedilmemişti oysa hiçbir ağaç eylüllerin yetim serinliğinde,
yere uzanan sarı bir nevresimdi ölüm,gülün gözlerinde...
ve hiçbir şehir terkedilemez insanın sözlerinde,
yalnızlığa düşen bekleyişlerimizdir sadece üşüyen küçük ellerinde...
vakit; 19.04...
*aslında kafiyeleri sevmezdim;bizimkisi bir ayak üstü sohbeti sevda duraklarınca heralde...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder