Yırtıldı avuçları,
Kırılırcasına kalbi hapseden kemiklerinin hepsi.
Sancıdı ruhu.
Kanadı ebediyeti çığlığında sanki.
Yırtıldı avuçları,
Söküldü mavi bir ceket gibi gök kolundan.
Islandı nefesi.
Üşüdü kış...
Yırtıldı avuçları,
Yoruldu acılar,yoruldu tüm bağrışlar.
Ve doğurdu kendini insan...
Zaman, 21.57
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder