Erimiş demirdim

 

Beni mağmadan çağırdın sen.

Erimiş demirdim,tunçtum,

Aldın avuçlarının kalıbına döktün,

Dünya soğuğuna davet ettin kibarca.

Su verdin keskinliğe çekiç vurdun duman ile göğsünde.

Denizleri hapseden dev bir zincir dövdün çekicinin ucundan...

Kendine sardın beni hapsettin bizi.

Sonra kırdın cahil zalimliğin dişleri ile,

Kimsesiz kaldım,gömüldüğüm denizlerin kumdan arafında...

Sen kendine özgür dedin kimbilir belkide,

Ben kırık bir müebbet kaldım demir parmaklık kendime...

Şimdi ara sıra aklına gelen bir demircinin türküsüyüm senin için.

Yaşamak dediğin bir uçuruma doğmuş insanların keskin yamaca tutunma çabası sadece.

Her akşam kolların ağrıması,bacakların uyuşması bundandır sanırım.

Beni mağmadan çağırdın sen.

Erimiş demirdim,tunçtum,

Bir yanardağ oldum taştım gözlerinden...

Yanağından akarken soğudum taş oldum.

19.51 akşam ve bitmeyen sonlar mevsimi...