bugün metroda; yürüyen merdivenlere, önümde gözleri göremeyen ufak bir çocuk ve annesi elele yürüdüler...çocugun göremedigi ilk baktıgınızda pek belli olmuyordu dış görünüşünden ve gözlerinden ...en azından farketmek kolay degildi...elinde beyaz bastonu vardı oradan anladım farkettim sonra ve afacan bir ufaklıktı ...sanırım ilkokul 2 yada 3 olmalıydı en fazla...henüz biz yürüyen merdivenlerin en başındayken ufaklık dediki annesine : anne haydi acele edelim yoksa metro kaçıcak dedi...anneside metronun gelmesine daha çok var dedi...ufaklıkta ısrar etti ama ben sesini duyuyorum diye ...o an ne ben nede annesi inanmadık ona çünkü o kadar yukarıdaydıkki duymak imkansızdı sanırım aşagısını...merdivenlerden indik köşeyi döndük beraber yanyana üçümüz ve ne görelim metro gerçektende oradaydı ve gitmesine çok az varken çıkardıgı o ses çıkıyordu gerçekten...birden gülümsemeye başladım ben hatta güldüm bariz ve annesine döndüm...oda ben gülünce bana baktı oda güldü...ikimizde anlamıştık o an ne kadar harika bir çocuga sahip oldugunu onun ve o zaman ona inanmayarak ne kadar büyük bir şeyi farketmeyecek cahiller oldugumuzu ...aynı vagona bindik son anda...at gözlüklerimizi çıkarıp atarak...ufaklıktan utanıp ,cahilligimizden ve at gözlüklerimizden önyargılarımızdan saklamaya çalışsakta , sanırım o görmüştür ve anlamıştır herşeyi bizi duyarak...hemde bizden daha iyi görerek herşeyi...daha fazla utanmamızı istemedigi için susmuştur eminim...kulaklarıyla gören çocuga hayran uyuyorum bu gece...kör olan ben ve kör annede uykuda sanırım şimdi...iyi geceler ufaklık...tatlı rüyalar GÖR bu gece İNŞALLAH ufaklık...hiç tanımasamda seni çok sevdim ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder