Göklere yükseliyoruz topraktan kopup kayalardan yanıp,
Ağırlaşıyoruz Tanrının ellerinde gökyüzünde,
Sevdiklerimiz,yeşil cennet bir bahçede çimenlere dizilmiş cam bardaklar,boş vazolar ve şişesi kaderin sanki,
Her yağmurda doluyoruz içlerine yavaş yavaş.
Kader dediğin beyaz bir kağıt sevgilim,
Ve Tanrı tutuşturmuş elimize bir kalemi,
Ne yapacağımızı bilmeden karalıyoruz yaşamayı...
Ve elini çırpıyor Tanrı göklerden bulutlardan,
Biz düşüp dökülüyoruz sevdiklerimizin içine,ruhlarına.
Şekil alıyoruz ayağa kalkıyoruz onlarla beraber bir süre sonra,
Doluyoruz birbirimize,birbirimizde...
Zamanı gelen çatlayıp kırılıyor,
Ve beraber dökülüp karışıyoruz sonra toprağa.
Yok olan hiçbir şey yok,
Güneşi bekliyoruz yeniden Tanrının avuçlarına yükselip doğabilmek için ellerinde bir kez daha...
19.04 dejavular ki zihninden kaçıp kurtulan hatıraların ey rüyalar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder