ve dey ayı düşer takvime yapraktan...

ve dey ayı düşer takvime yapraktan...
uzar mı uzar gece karanlığının elinden tutup sonra...
karpuz karpuz sulanır tatlı gözleriyle kızların yüreği...
çekirdekleri düşer avuçlarından zarflarına mektupların,
kurur satırlar güneş ıslanır...
elma yanaklı yavuklularını koklar geceden delikanlılar...
gilan'da ceylan derili kurtlar şiirlerini ulurlar uzun uzun...
mısralar düşer her evin kapısı önüne,
bitmeyen gecenin koynuna düşüp...
ve dey ayı düşer takvime yapraktan...
o kadar uzundur ki gecede ay,
çekilen kederden bayılır
acıdan sevdalı yaralarıyla,
tüm sevdalılar...
gök yarılır mısralar düşer zaman zaman,
ve kağıdı yok kazınamaz eşsiz sözlerdir aslında
kayıp giden ellerden ,zaman...
bab-üs saade kapanır yüzümüze sormadan bir an...
gök karanlık,
güneş korkak kaçak bakışır gözümüzle...
kerpiçimize hançer,
düşümüze gem
üşüyüşümüze har takılamaz bizim...
ve dey ayı düşer takvime yapraktan...
oysa kapının önünde kapısız kalan,
çökmüş kimsesiz çömeliştir çocukluk cebimizde...
ve bitap düşmüş yorgunluğun adıdır uyumak heybemizde...
gözlerimiz kapanmaz zincir vurulsada gecemizde düşlerimize...
sözler erir mum damlalarından kenarlarına usul usul,
türküler söner ışıl ışıl
uyuyan közüne yastık eve vuran söğüt gölgelerinde...
ve güneş ölür kan kızıl gökyüzünde son nefesinde...
ve dey ayı düşer takvime yapraktan...
mevsim mezar olur yüzümüze topraktan...