- yaşamak ne sence ? Ölmek zor değil mi insan için peki ?
-Ölmek kalanlar olduğunda zor.Yoksa basit gözlerini kapatmak ve uyumak sonsuza.Zaten her gün provasını yapıyoruz yüz binlerce defa gözlerimizi kapatıp açıp.Öyle olmadığını düşünsek de hazırız buna ezelden daima.Kabul etmesi zor sadece,biliyorum.
Gereksiz ağırlıklarımız var üzerimizde daima.Asla azalamıyoruz.Değdiğimiz her anı üzerimizde taşıyoruz,sadece dokunup geçip gidemiyoruz öylece.Ağırlaşıyor ruhumuzun kalbi,sırtı ve elleri gitgide...İnsanlar var bir de...Aslında hep insanlar var,sadece ve sadece...Bizi her gün defalarca kez kıran,üzen,sinirlendiren insanları mum gibi dikiyoruz beynimizin kalbimizin içine...Yakıyoruz içimizde onları...Ne yaparlarsa yapsınlar asla izin vermiyoruz tepelerindeki ipin sönmesine.Her rüzgardan,her esintiden koruyoruz onları,karanlık ve üşümek pahasına,kendi nefeslerimizden bile...Damla damla erimeye mahkumlar biliyoruz farkındayız ama asla bunu seslendirmiyoruz...Korkuyoruz...
Ölmek bu yüzden zor.Gerisi çok kolay,her saniye kapattığın gözünü sonsuza kadar kapatıp bir daha açmamak.Yaşamak ne,ölmek ne aslında tam da bu hikayede anlaşılıyor ki;o kadar çok cevabı var ki insan idraki yetmiyor ve diyorsun ki kendi kendine,cevapsız bir soru bu.Ceplerin cevap dolu aslında ama bir tanesini bile çıkartıp yazmak istemiyorsun ömür kağıdına;okumak yada okunsun istemiyorsun.Boş kalsın her şey demek ve hafiflemek...Zaman,kum taneleri gibi yapışıyor üzerimize saniyeleriyle sanki,ağırlaşıyoruz yavaş yavaş ve bunu uzun süre sonraki bir noktaya kadar da farketmiyoruz hiç.İnsanoğlu olarak bizim en büyük hezeyanımız bu kanımca...Zamanı,üzerimizde taşıyoruz taa ki adım atamayacak kadar ağır hale gelene dek...
12.27 varoluşsal korku kapanları ve Fin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder