aglıyorum...

aglıyorum

kenarda unutulmuş eskiyen bir woswos gibi

ara sıra tekleyen hıçkırık gibi

aglıyorum

kum taneleri gibi farksız birbirinden

susuz kalmış

kurumuş

aglıyorum

kar taneleri gibi soguk buz gibi düşüyor yüregimden gözyaşlarım...

aglıyorum

bir neşter tenimin ötesine geçmiş ,

gögüs kafesimde tamda kalbimin kafesinde ,

beni korudugunu sanan ,

kemik parmaklıkları aşındırıyor gibi...

aglıyorum

en sevdigin olanın gerisine üzülerek yürüyorsun gibi

adımlarından kaçmak ister gibi

adımlarından geriye kalan agırlıgının çukur izlerinde

yagmur yagıyor gibi

gözyaşlarımı biriktire biriktire

bir gözyaşı birikintisi büyüterek arkamda

ve buradan su içerekten

dudaklarımda kurumuş ve tuzlu birazda bir tad ile

aglıyorum

gerisin geriye...

aglıyorum

incecik

sicim sicim dökülüyorum gözlerimden yüzüme

kirpiklerin saçak oldugu gözlerimin ahşap verandasında oturup

gözyaşlarımı izliyorum yagan yagmurları izliyormuş gibi pencereden

gözlerim ekim oluyor

ellerim aralık şimdi...

aglıyorum

sızım sızım bir ney üflüyorum gözlerimden gecelere

her nefes alışımı duyabildigin dinlenişlerde ,

üfleyişler döküyorum bakışlarımdan aşagıya...

nefesimin son damlasına kadar üflüyorum sızımı

nefesimin son damlasına kadar aglıyorum...

gözlerimden aşagıya dogru dökülüyorum yüzümün kayalarına

bir çaglayan...bir şelale oluyorum bazen...

aglıyorum

dört duvar bir odanın en karanlık en kuytu köşesine hapsedip kendimi

kaçıyorum tüm kaçışlarımdan
gök gürlemesi gibi
şimşek çakıyor gibi ışık ışık
arkası bitmek bilmeyecekmiş gibi yagan yagmur misali
dökülüyorum yer yer beyaz bulut saçlarımın altından
dökülüyorum susamış bir dudaga gidecek bir bardak su gibi
boş bir bardaga dökülen
arzulanan
istenen
hayat veren bir anmışcasına
boş bir bardaga dökülen su gibi susuz avuçların uzanıp tuttugu...
aglıyorum
yıkılmaz sanılan bir kervanın en güçlü devesiyim sanki
dermansızlık kaplamış heryanımı
yıkılıyorum
yıkılan dizlerimin sızısında aglıyorum seni...
hıçkırıkların nefesleri kestigi çocuk aglayışları gibi
aglıyorum seni