Zırhımı kaybetmişim çok çok zaman önce.
Şövalyesiyim gökte beyazın ve mavinin,
Sonra yüzündeki ılık rüzgarın.
Ve etrafta yok artık değirmenler.
Dantenin cehennemi durmadan yanan bu şehirler,
ne kadar savaşsam da tükenmeyen şu Ahlar vahlar.
Tek düşmanım,
Soyu kırılmaz bu aşağılık,kadim insanlar ve şeytanlar...
Zırhımı kaybetmişim çok çok zaman önce.
Şövalyesiyim gökte beyazın ve mavinin,
Sonra yüzündeki ılık rüzgarın.
Ve etrafta yok artık değirmenler.
Kırdı tiarasını yalanların don kişot bile.
Ustamı öldüren yaraları değildi,
Nefes alamazdı aşksız ve adaletsiz.
Amacı bal değil belki arının,
Mutlu etmek sadece anasını.
Kustuğu derdi şiir olmuş defterden kovanına belkide...
Zırhımı kaybetmişim çok çok zaman önce.
Şövalyesiyim gökte beyazın ve mavinin,
Sonra yüzündeki ılık rüzgarın.
Ve etrafta yok artık değirmenler.
Tek düşmanım,
Çiğnemiş erdemlerini çar çamur etmiş ruhunu bedenini,
Ama şov devam etmeli diyenler,
Yalanın kaynayan sosuna batırıp usul usul her seferini,
kendilerini ve tüm yarınları yiyenler...
Aç kaldı aylarca don kişot bile.
Ustamı öldüren açlık değildi,
Nefes alamazdı aşksız ve hakikatsiz.
Şeytanın tiyatrosunda kördür tüm alkışlar sevgilim,
gören olmaz gerçeğin ardında yazılanı...
Kral çıplak oysa ki.
Zırhımı kaybetmişim çok çok zaman önce.
Şövalyesiyim gökte beyazın ve mavinin,
Sonra yüzündeki ılık rüzgarın.
Ve etrafta yok artık değirmenler...
10.37 Don Quijote ve çırak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder