Ademoğlu dövdü suyu

 

Nietzsche ağladı.

At sustu.

Benim içimde dünyayı yakmak isteyen bir alev tutuştu.

Baş edemedim.

Önce beni yaktı içimde içim.

Nietzsche ağladı.

At sustu.

Öyle bir kış çöktü ki ruhuma sonra,o ateşe rağmen üşüdüm.

Elim uyuştu.

Ağrı filiz açtı parmak uçlarıma sanki.

Nietzsche ağladı.

At sustu.

Dünya küstü Ademin oğluna kızına.

Cennet bir derin of çekti,

Dünyaya gözden küller düştü.

Nietzsche ağladı.

At sustu.

Yağmur kurudu gögün gözünde dolup.

Tuzlu bir sızı kurudu sadece yerin yanağında sonra.

Nietzsche ağladı.

At sustu.

Bedeni öldü,ruhu dörtnala kabrine koştu.

17.32 Ademoğlu dövdü suyu.su unutmadı bir türlü dünü.