Bir heykel,bir şiir,bir sen

 

Gözlerimi açıyorum bir anda uykumdan geceyarısı uyanırcasına,

Göğe bakıyorum sırt üstü nedense boynum bedenimden çok aşağı.

Bir tanrıça tutuyor beni anne kucağı misali kocaman güçlü avcunda,

Vurulmuş bir güvercin gibiyim,

doğrulamıyorum.

Kendimden akmışım,

sıcacık banyosundayım kendi kanımın bir avcun bana kazılı kabir çukurumda.

Başım saçlarım kan ile ıslanmış,

Kan kırmızı yağıyorum uzanıp yükseldiğim göklerden aşagılara.

Zor bela kaldırıyorum başımı az biraz sonra,

Görüyorum karşımda,

Kalbim kan revan atıyor hala tüm kudreti ile,

bir tanrıçanın benden uzak diğer elinde...

11.24 İnsanoğlu,kalaylı bir tencereye üç tel bağlamış çalmış umman çayırlarda şiirlerini.Kurumuş bir ağaç kovuğuna bağlamış üç tel söylemiş içindekileri.Bir dala delikler açmış üflemiş gezegene düşlerini...

Kaderim,tanrının kendi elini hançerlediği gün son bulur sevgilim.Ve ben sonumu acısız sıcacık bir uykuya dalarak güzel bir rüyaya dalarmışcasına izleyebilirim.

Bir heykel,bir şiir,bir de sen.