Derde düşen gözlerinde vazgeçiyorum nefeslerimden.
Bir yumru oturuyor boğazıma,
Yutkunamıyorum.
Yüreğim ağırlaşıyor taşıyabileceğimden fazla.
Paslı ellerimde susuz kalsa bile inatla açan,
yeşil filiz bir kin,
İçimde bahardan bir bahçede gülen çocuklarımız var...
Nereye baksam canım yanıyor sonra,
Umudum bir yağmur var aklıma gelen masum sesinde,yağıyor da sonra.
Ölüyor tüm yangınlarım,
Yaşıyor içimdeki tüm masumlar.
Derde düşen gözlerinde vazgeçiyorum nefeslerimden.
Yorulmuş rüzgarda tül ruhun,sallanmaktan belki.
Gücüm yetse kapatırım tanrının tüm pencerelerini gözlerinde inan.
Halin düştü önüme bir rüyada işlemeli bir mendil gibi cebinden bi gece,
Bin gece aradım sonra tekrar o rüyayı,bulamadım.
Mendilin yerde kaldı,alamadım...
Derde düşen gözlerinde vazgeçiyorum nefeslerimden.
Yüreklerimiz çok uzaklaşmış birbirinden,duyamıyorum.
Yüz oda bir salon bir yalnızlıkta okuyorum bu şiiri sana,
Fısıldıyorum,yaklaş dibime dek ama.
Hala kokunu özlüyorum.
Bir kabir,bir yankı,bir mum gölgesi tek sahnem önümde sonra.
Derde düşen gözlerinde vazgeçiyorum nefeslerimden.
Kan davası bir ömür mü bu bilmiyorum,sana soruyorum.
Ve önüne bir montague olup tekrar tekrar düşüyorum...
12.26 kör noktalar kulesi gözlerim.kulede nöbetinde cır cır böceği sesinde uyuyakalan düşlerim.Sonra ben uyudum ve öldü herkes.kimse kalmadı içimde benden başka.demir dövmeyen kocaman bir ateşi var şimdi ruhumdaki dağın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder