Zalimin gücü yetmedi,
Eller korktu taşladı.
Kimi yazdı kimi yazmadı.
Güneşe gözünü örttü kimi,
Kula kul oldu kimileri,nefesleri yetmedi.
Zor zamandı,dar zamandı elbet,
Dost düşman karıştı hepsi el oldu.
İt havladı,kuş ağladı.
İnsan mektubunu eğilip yerden almadı.
Kul inandım dedi ama hiç inanmadı.
Zalim yalanını kardı.
Yağmur gibi yağar tüm yalanlar böyle zamanlar.
Arı soktu ama,bal zaten hiç yoktu.
Ateş tutuştu,yaşar mısın diye cana hiç sormadı.
İs sindi,kül doğdu...
ama kül yıkasa da su kenarında günahı,
O günah elden hiç çıkmadı.
Zalim dağın başından suya işedi.
Zalimin gücü yetmedi,
Eller korktu taşladı.
Kimi yazdı kimi yazmadı.
Kanı çekildi masumun,
Emmek istese de kanlı dişler,kan hiç ama hiç o korkan damardan akmadı.
Şimşek çaktı,kayalar dolu oldu düştü,
koca koca balıklar kuma vurdu kendini de,
Gözünü kapadı zalim,helaklarından kaçıp saklanıp,üzerine hiç düşünmedi.
Bir gül kırmızıya boyandı,
Bin düş ağlayıp beyaz gömlekte yıllarca kanadı.
Taş inledi,gök gürledi.
Kul inandım dedi ama hiç inanmadı.
Zalim dudaklarındaki zehri öperken üfledi,
Zaten zehirlenmiş kulu yaşamak ile tehdit etti.
Kederden öldü bülbül altın kafesinde,
kurudu yaprak,kurudu dal da,
Elin yüreği yetmedi, .ötü yemedi.
Yaşı onbeşlerden bile bir şey öğrenemedi.
09.37 zamanın kumları damdan dökülüp akarken.evler yıkılıyor sevgilim,evler yıkılıyor.damı kalmayan akşamları var artık bu şehrin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder