Ve kemanlar yanıyor sevgilim,
Yağmursuz bir yaz sitem ediyor nasırlı ellerimizde.
Akşam rüzgarları demliyor çayımızı odun ateşi ile utana utana gizlice öpüşüp.
Avuçları sıcacık dudaklarının,
Ve kaynıyor bir tencere süt misali genç hayallerimiz,
tüm taşmaların korkusunda tahta kaşık güvenmelerde...
Ve kemanlar yanıyor sevgilim,
Kül oluyor o en güzel düşler şarkılar tutuşan gözlerinde,
Ve incecik boynundan yeşil bir ırmak gibi kalbine akan ılık ruhunun cennetinde...
Ve kemanlar yanıyor sevgilim,
Elimde ve kıymeti olmayan boynumda bir ormanın yangını,
Kaçışıyor tüm köksüz sevmeler korkup ateşten,
Yanıp yanıp geriye bir biz kalıyoruz seninle avuçlarımızda kendi küllerimiz ile...
Ve kemanlar yanıyor sevgilim,
Uçuşuyor göklerde külden notalar,mısralar, alevlerin göğe üflediği nefesleri ile...
10.17 bir yangındı sevmek.
cezasına razı bir masum ateşlerde bile bile yürüyen,bir pervane gibi.
bir yangındı sevmek,tıpkı ateşlere söner belki diye üfleyen bir cehennem gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder