Ne sen julietisin bu ölü ağaçlardan kesilmiş çivilenmiş sahnenin,
Ne ben sarhoşuyum bu susuz cehennemden kumların.
Yazık.
Gözlerim açık rüyalar görmüşüm ben belli ki,
Ağustosa kardan bir kadın çizmişim,
Erimiş ıslanmış kağıdımda düşüm.
Kim sevmiş kim sevmemiş hiç belli değil.
Sorsan sen leylasın ben mecnunu birbirimizden uzak yürüdüğümüz bu yolların.
Sen gül yaprakları dökerken saçlarından aşağı ölümsüzlüğünün suyunda,
Ben dudaklarımı kırıp parçalayıp kurutup bıraktım özlem rüzgarlarından derip tüm çöllerini bu şehrin...
Ne sen julietisin bu ölü ağaçlardan kesilmiş çivilenmiş sahnenin,
Ne ben sarhoşuyum bu susuz cehennemden kumların.
Bir kurşun gelmiş saplanmış bir kuş gibi konmuş yüreğimin tam bir serçe parmak kadar üstüne,
Sızım sızım sızlamış seni gördüğüm ilk günden beri,
Sırtımı dönüp kapanıp küçülüp koynumda saklamışım seni yıllardır,
Kaçmışım tüm tabiplerden,şifalardan peşi sıra,
Söktürmemişim bir tırnağın kadar kurşunu göğsümden,
Kaç kurşun dökülmüş de başımdan aşağı,
Gezmişim senelerdir alnımda ter,
Ateşim hep kırklarda...
Ne sen julietisin bu ölü ağaçlardan kesilmiş çivilenmiş sahnenin,
Ne ben sarhoşuyum bu susuz cehennemden kumların.
Kim yaralı kim av bilemedim.
Birşeyler duydum,
Bıraktım kendimi.
Umrumda değil artık,kim yerse yesin beni...
Kafese bir kuş kapatmıştı hani bilge bir adam,
Kapısı açık da kalsa uçup gitmezdi hani o kuş asla,
Ah aah...
Duydum ki,
bir bülbül konmuş izin vermişsin kafesinin tepesine,
Neden,neden ve neden...
Hakkım yok biliyorum da ama,
Yine de döküyorum kızıl yapraklarımı,kan goncalarımı yere ıstıraptan...
Ben topraktan sessiz bir köle,
Sen bir kafesin prensesiydin hep belkide,
Çok kırıldım,çok üzüldüm,çok kızdım sana,
Yazık,çok yazık...
Anladım ki,
Ne sen julietisin bu ölü ağaçlardan kesilmiş çivilenmiş sahnenin,
Ne ben sarhoşuyum bu susuz cehennemden kumların.
23.46 geceler doğdu doğusunu da,koca bir keder açtı karanlıkta yapraklarından batısını...uykular terketti aşk ile elele tutuşup şehrini...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder